Psychoterapia indywidualna, jak nazwa wskazuje to relacja “jeden na jeden”. Pacjent i psychoterapeuta spotykają się regularnie (zwykle raz w tygodniu), o stałej porze. Psychoterapeuta pozostaje “w cieniu”, usuwa się, bywa bardziej milczący. Nie dlatego, że chce męczyć pacjenta, ale dlatego, że chce zostawić mu “miejsce”. Terapeuta nie absorbuje swoją osobą. Cały czas sesji przeznacza na emocje, przeżycia, słowa, doświadczenia pacjenta.

Sesja psychoterapii indywidualnej trwa 50 minut.

O czym rozmawiamy? Nie istnieją tematy zakazane. Zachęcam, by pacjent mówił swobodnie i spontanicznie. Aby dzielił się nie tylko swoimi myślami, ale przede wszystkim emocjami i skojarzeniami. Co nie oznacza, że będzie to zupełnie chaotyczna i bezcelowa rozmowa. Psychoterapia to usystematyzowana metoda, która opiera się na wiedzy teoretycznej. Ja w swojej pracy korzystam z modelu psychodynamicznego. Oznacza to, że razem z pacjentem odkrywamy obszary jego nieświadomych konfliktów. Zastanawiamy się, w jaki sposób doświadczenia z przeszłości “zarządzają” tym, co się dzieje obecnie w życiu pacjenta. Sprawdzamy, jakie odczucia budzimy w sobie nawzajem w procesie psychoterapii i zastanawiamy się, czy przypominają one te, które pacjent odczuwa w innych relacjach.

Psychoterapii nie można do końca “opowiedzieć” słowami. To doświadczenie, które układa się nieco inaczej w każdej parze psychoterapeuta-pacjent. Psychoterapię poprzedzają od 1 do 3 konsultacji. To czas, by poznać i poczuć siebie nawzajem. Rozwiać ewentualne wątpliwości. Odpowiedzieć na ważne pytania. Myślę, że każdy sam uczy się korzystać ze swojej własnej psychoterapii.